Verhalen van vrouwen die weigerden zich neer te leggen bij een leven vol ziekte en medicijnen inspireren me mateloos. Vandaag het indrukwekkende verhaal van Emma die het heft in eigen hand nam. Artsen zagen geen uitweg, zij wel. Lees haar verhaal en laat je inspireren.
Ademloos; van uitzichtloze astmapatiënt naar een leven vol leven
Mijn naam is Emma Storris. Ik ben bijna 43 jaar, natuurgeneeskundig therapeut, kerngezond en leidt een actief leven. Dit is niet altijd zo geweest. Als kind al kreeg ik regelmatig ademtekort. Officieel is dat begonnen nadat ik op de lagere school Pfeiffer kreeg, maar terugkijkend denk ik dat het ziekteproces toen al aan een tijdje de gang was. Ik kan me eigenlijk niet herinneren dat ik het ooit niet af en toe flink benauwd had. In eerste instantie had ik een tabletje van het een of ander. Dat weet ik nog goed: het duurde even voor het ging werken en tot die tijd zat ik dan met mijn armen naar achteren te proberen lucht in mijn longen te krijgen.
In mijn tienerjaren volgde de overstap naar Ventolin. Dat was letterlijk een opluchting, want een aanval van benauwdheid was nu snel voorbij. Maar een oplossing was het niet. Ik ging steeds vaker Ventolin gebruiken. Omdat dat volgens mijn artsen niet zo’n goed idee was kreeg ik er dagelijks ontstekingsremmers bij. Ik was net in de twintig en had ondertussen een diagnose: allergisch astma. Door een waaier aan inhalatie allergenen kreeg ik continu prikkels waardoor er histamine werd aangemaakt en mijn luchtwegen regelmatig in de kramp schoten. Een antihistaminicum werd toegevoegd om mijn histamine receptoren te blokkeren.
Van kwaad tot erger
Helaas bleek het niet genoeg. Ik had minder vaak een aanval omdat ik dagelijks preventief luchtwegverwijders gebruikte met de ontstekingsremmers, maar in plaats daarvan kreeg ik longontstekingen. Ik had verder regelmatig schimmelinfecties en keelontstekingen en nog veel meer kleine kwalen. Antibiotica en Prednison stonden regelmatig op het menu.
In mijn tienerjaren fietste ik veel, bovenop de kilometers naar school nog zo’n dertig kilometer op de racefiets, elke avond. Dat was nu geen optie meer. Ik had het min of meer geaccepteerd als een feit. Mijn specialisten hadden me immers verzekerd dat de weg die we ingeslagen hadden de juiste was. Ondanks die verslechtering in algehele conditie en de regelmatig terugkerende ontstekingen in mijn longen, was de staat van mijn longen naar wens gezien de omstandigheden, zo was hun oordeel.
En nu is het genoeg
Ik had het geaccepteerd en leefde er zo goed mogelijk mee zonder alles erdoor te laten bepalen. Tot het moment dat ik tijdens de verjaardag van mijn oudste op bed lag. Ondertussen is hij een grote vent, maar toen was hij nog een kleuter. En zijn moeder lag tijdens zijn feestje voor pampus in bed, een grote teleurstelling. Ik kon niet op of om, want naast de longontsteking was ook mijn nervus vagus ontstoken, waardoor ik veel pijn had en alleen maar stil kon liggen met behulp van prednison, pijnstillers en spierverslappers. Dit kwam hard binnen. Als het nu al zo slecht ging, hoe moest dat dan verder? Ik werd bang voor wat de toekomst brengen zou, of eerder nog: wat ik niet meer mee zou maken.
Toen ging er een knop bij me om. Ik vond dat ik lang genoeg mijn lot uit handen had gegeven en besloot zelf de touwtjes in handen te nemen. Mijn zoektocht begon met het inventariseren van wat ik op dat moment aan medicijnen gebruikte. Het viel mij op dat bijna alle medicijnen als bijwerking juist vermeldden wat mijn leven lamlegde: longontstekingen. Dat verbaasde me en deed me afvragen wat er eerder was, de longontstekingen of de ontstekingsremmers. Ook de keelontstekingen en schimmelinfecties werden als mogelijk neveneffect genoemd. Alles bij elkaar reden om het roer volledig om te gooien.
Voeding en vechtlust, een goede combinatie
Ik ging op zoek naar informatie over het ontstaan van al die verschijnselen die ik had. Gelukkig had ik in mijn nabije omgeving een weelde aan kennis over natuurgeneeskunde en werd ik al snel op weg geholpen met het aanpassen van mijn voeding en het aanvullen van tekorten door middel van supplementen. Ik begon met het schrappen van alle suiker uit mijn voeding en vooral groente, fruit, eieren, noten, goed vlees en goede vis te eten. Met dat laatste bedoel ik biologisch vlees van dieren die gegeten hebben wat ze horen te eten en wilde vis. Ook schrapte ik alle granen en gebruikte alleen nog gefermenteerde melkproducten.
Al snel merkte ik een verschil in mijn energieniveau, hetgeen een enorme stimulans was om door te gaan. Sterker nog, ik besloot me om te gaan scholen naar natuurgeneeskundige. Ik ging medische basiskennis studeren om een beter begrip te krijgen van hoe die lichaamsprocessen nu eigenlijk werkten. Tegen de tijd dat ik op de helft van de medische basiskennis zat had ik mijn ontstekingsremmers en Ventolin-gebruik vrijwel helemaal af kunnen bouwen. Antibiotica en Prednison had ik al niet meer nodig gehad sinds de Grote Omslag. Tegen de tijd dat ik klaar was met de medische basiskennis gebruikte ik alleen nog maar de histamineremmer en dan alleen in het hooikoortsseizoen.
Van patiënt naar genezer
Ik startte met de opleiding orthomoleculaire geneeskunde. Hier leerde ik naar mijn ziektegeschiedenis in kaart te brengen als een film en zo naar de echte oorzaak terug te gaan. Elke film is persoonlijk en ik begon inzicht te krijgen in de mijne. Ik leerde over fytotherapie, micronutriënten en macronutriënten en hoe ik deze in kon zetten om mijn film een goede afloop te geven. Hierdoor kon ik mijn laatste chronische medicijngebruik stoppen, de histamineremmers. Na al die jaren met een waslijst aan medicijnen was het gewoon raar dat ik niet van alles mee hoefde te slepen als ik eens op vakantie ging. Een tandenborstel en wat schone kleren en ik kon op pad.
Het ging zo goed met mij dat ik na het behalen van mijn diploma mijn eigen praktijk oprichtte. Ik had de smaak te pakken en ging door met de tweejarige opleiding kPNI. Ondertussen heb ik deze nu al enkele jaren voltooid en nog steeds leer ik dagelijks. Het leren houdt nooit op, want de inzichten blijven komen. Wat ik ondertussen heb geleerd? Dat ziekte, zeker chronische ziekte, een uiting is van een nooit opgelost probleem in het verleden. Dat de ziektekeuze, want hoe ziekte zich uit verschilt per persoon, afhangt van vele factoren zoals genetische en epigenetische opmaak (welke van de beschikbare genen aan en uit staan), persoonlijkheid et cetera. Dat het daarom niet zo gek is dat standaard protocollen, zoals deze in onze huidige reguliere geneeskunde gebruikt worden, bij een heleboel mensen niet werken. Omdat de meeste mensen niet standaard zijn.
Hoe het nu met mij gaat
Zo kwam ik erachter dat stress en stressbeleving bij mij een grote rol speelde. Ik was een soort van bang om vrijuit te ademen, had altijd het gevoel dat ik waakzaam moest zijn. Sommige van mijn leefomstandigheden waren behoorlijk stressvol. Nadat ik heel veel gezondheidswinst had behaald door allerlei lichamelijke factoren aan te pakken, moest ik daar dan ook mee aan de slag. Ik heb de afgelopen jaren hard gewerkt aan het inrichten van mijn leven zoals het bij mij past en daarnaast mijn eigen perceptie van stress verbeterd door mindfulness en meditatie. Ik heb weer leren luisteren naar mijn eigen lichaam.
Ik let nog steeds goed op mijn voeding. Als ik dat door omstandigheden een aantal weken niet doe, dan merk ik dat. Snel terug naar echte voeding is dan het devies. Wel ben ik van mening dat je soms uit de band moet (kunnen) springen. De boog kan niet altijd gespannen staan. Ik hou voor mezelf de 80%-20% stelregel aan, hetgeen inhoudt dat ik wil dat minimaal 80% van mijn voeding goede voeding is en maximaal 20% minder goed mag zijn. Dat lukt heel goed.
Ik heb nog nooit zo goed in mijn vel gezeten
Verder suppleer ik nog steeds, omdat het met onze leefstijl en de huidige toestand van onze bodem lastig is om alle vitamines en mineralen uit je voeding te halen. Ik gebruik een Multi, vitamine D als de ‘r’ in de maand is, een omega 3 supplement, vitamine C en jodium, natuurlijk allemaal van goede kwaliteit. Daarnaast doe ik aan intermediate fasting. Dat wil zeggen dat ik af en toe een dag niet of weinig eet. Dit heeft vele positieve gezondheidseffecten, maar is te ingewikkeld om hier even uit te leggen. In het hooikoortsseizoen gebruik ik momenteel bijenpollen om geen allergieverschijnselen te krijgen. Ik heb nog nooit zo goed in mijn vel gezeten als nu. Het leven lacht me toe en ik ben dankbaar.
Emma Storris
Als je dit artikel waardevol vindt voor je gezondheid en vitaliteit help dan mee dit te verspreiden door het te delen met andere vrouwen. Dit kan o.a. door middel van de social media knoppen. We vinden het ook altijd fijn als je hieronder een reactie achterlaat. Heb jij ook zo’n verhaal hoe voeding jouw medicijn werd en wil je dat delen? Mail ons dan op info@energiekevrouwenacademie.nl
Jolanda van de Velde
op 10 Jun 2016Emma
op 14 Jun 2016Emma
op 14 Jun 2016Anneke
op 10 Jun 2016Jessica
op 10 Jun 2016Riet
op 10 Jun 2016Monique Engels(Buteykotherapeut)
op 10 Jun 2016Emma
op 14 Jun 2016Gerda
op 10 Jun 2016Felice Jacobs
op 11 Jun 2016Yvonne
op 11 Jun 2016Emma
op 14 Jun 2016Yvonne Bergwerff
op 17 Jun 2016Yvonne
op 17 Jun 2016Marjolein Dubbers
op 17 Jun 2016Yvonne
op 24 Jun 2016Monique
op 09 Jul 2016Kim
op 11 Jun 2016Emma
op 14 Jun 2016Gerbrig Leistra
op 11 Jun 2016Ina
op 12 Jun 2016Josee
op 12 Jun 2016Nel broerse
op 13 Jun 2016els
op 14 Jun 2016Mirella
op 17 Jun 2016Margot
op 29 Jun 2016Heidi
op 15 Mar 2017