Mijn terugkeer uit een ernstige depressie

Deze week het levensverhaal van een ervaringsdeskundige op het gebied van een zware depressie. Ongeveer tweederde van alle antidepressiva in Nederland wordt geslikt door vrouwen; veel vrouwen maken periodes door waarin ze worstelen met depressieve gevoelens. Het is een miljardenindustrie. Soms is er een duidelijke aanleiding voor een depressie, vaak ook niet. In hoeverre heeft onze voeding een relatie met al deze depressieve gevoelens? Ik denk méér dan dat we nu denken. Lees het indrukwekkende verhaal van Cora en hoe zij er uiteindelijk, mede dankzij haar voeding, weer bovenop kwam.

Mijn terugkeer uit een ernstige depressie

Ik heb altijd genoten van mijn werk als activiteitenbegeleidster, ging er steeds fluitend naar toe. Deze twee dagen werk in de week waren mijn “feestje”. Tot ik het nieuws kreeg dat ik ontslagen was. Een ontslaggesprek veranderde mijn leven. Een paar woorden hadden het effect van een bom. Mijn wereld stortte in. Een maand lang was ik aan het huilen over mijn ontslag en ik zag het leven niet meer zitten. Mijn partner werd bezorgd en het werd zelfs zo erg dat het nodig was dat de crisisdienst langs kwam. Vaag drong de diagnose ‘ernstige depressie’ tot me door.

Een lange lijdensweg begon

Dat was het begin van een vreselijke periode die vijf jaar heeft geduurd. Ooit was ik een vrolijke moeder, iemand die genoot van het leven, maar die tijd leek voorgoed voorbij. Door de medicatie voelde ik mij steeds meer een zombie en mijn leven begon steeds meer op een hel te lijken. Het gevolg hiervan was dat ik nog meer medicatie kreeg, maar in plaats van dat het mij hielp werd ik alsmaar zieker en voelde ik mij steeds ellendiger. Opnames volgden steeds sneller op elkaar. Regelmatig stonden politie en ambulances voor de deur. Een gesloten afdeling en zelfs een isoleercel werden onderdeel van mijn levenservaring.

Is al die medicatie nog wel zinvol?

Na jaren zo te hebben aangemodderd, kreeg ik steeds meer het gevoel dat de medicatie alles behalve zinvol was. Mijn behandelaren vonden het echter geen goed idee toen ik voorstelde om af te bouwen. Volgens hen kon ik niet zonder medicatie. Maar het tegendeel leek meer op de waarheid voor mij: ik had het idee dat ik alleen maar zieker werd van al die medicatie en zag het leven dan niet meer zitten. Vaak sprak ik het niet uit, maar het spookte wel steeds door mijn hoofd!

Deze bijwerking staat zelfs in de bijsluiters vermeld, bij de verschillende medicaties die ik kreeg. In een gesprek, op mijn verzoek, werd mij veel duidelijk. Mijn behandelaars waren volgens mij op veel gebieden ondeskundig! Zij wisten niets van afbouwen af, wisten niet hoe je verschijnselen kon beperken of hoe je het verschil tussen een depressie en ontwenningsverschijnselen kan herkennen. Ik was inmiddels de expert geworden.

Afbouwen met magnesium

Yoga was tijdens de depressie het rustigste moment van de week geweest en ook begon ik rust te vinden in meditatiesessies. Na zo’n meditatiesessie schoot plotseling door mijn hoofd dat ik magnesium nodig had. Hoewel ik jaren nauwelijks buiten kwam ging ik nu op stap en kwam terug met een potje magnesiumcitraat. Ik wist helemaal niets van magnesium en heb gewoon een potje bij de drogist gepakt. Het bleek precies het juiste middel te zijn maar daar kwam ik pas veel later achter toen ik me erin ging verdiepen. Op dat moment had ik geen idee dat het mij van mijn problemen af zou helpen maar het bleek een schot in de roos te zijn; dit was blijkbaar iets wat ik al die jaren tekort was gekomen.

Omdat de magnesium zo’n goed effect op mij had en ik het gevoel had dat mijn leven geen grotere hel kon worden dan dat het al was, ben ik, tegen het advies van mijn behandelaars in, zelf begonnen met afbouwen. Omdat ik eerst zelf wilde weten hoe dit zou gaan heb ik het in eerste instantie tegen niemand verteld.

Ik begon mijn eigen pad te volgen

De magnesium werkte zo verbazingwekkend snel dat ik merkte dat er weer dingen tot mij doordrongen en mijn zombiegevoel nam af. Hierdoor kon ik op internet gaan zoeken naar links over medicatie afbouw, die ik ook gevonden heb. Daardoor kreeg ik de mogelijkheid om verantwoord af te kunnen bouwen. Het ging steeds beter met mij en dus durfde ik de stap te nemen om dit met mijn behandelaars te bespreken. Maar de behandelaars wilden dit niet zien en ik kreeg van die kant dus nog steeds geen steun. Er was een diagnose gesteld en volgens hen had ik toch écht deze medicatie nodig. Een van mijn behandelaars concludeerde aan de hand van de daling van mijn overtollige gewicht (ik was 25 kilo aangekomen door de medicatie) dat ik medicatie aan het verminderen was, maar door omstandigheden vonden gesprekken hierover pas plaats toen ik de medicatie al had afgebouwd. De reactie van mijn lichaam en geest waren echter mijn leidraad geworden en daar hield ik mij aan vast, wat overigens niet altijd even makkelijk is als je tegengewerkt wordt en er niet naar je geluisterd wordt.

Gezonde voeding hielp zeker mee

Voorzichtig begon ik nu ook mijn omgeving te vertellen van mijn afbouw, wat sommigen griezelig vonden. Ik begon mij echter steeds beter te voelen en liet mij dus niet meer van de wijs brengen. Mijn energie nam toe en ik begon bewuster te koken. Van kant-en-klare magnetronmaaltijden gingen we over naar biologische groenten. Suiker, koffie, zwarte thee en frisdranken werden een uitzondering en water, kruidenthee of zelfgemaakte vruchtensapjes kwamen er voor in de plaats.

Het afbouwen van zoveel middelen was soms zwaar, maar ik heb geen moment spijt gehad dat ik alle psychomedicatie heb afgebouwd. Ik heb het heel langzaam gedaan en ben verder gegaan met minderen dan de laagste dosering die door de fabrikant wordt uitgegeven. Ik ben dankbaar dat ik wist waarop ik moest letten, ontwenningsverschijnselen worden namelijk nogal eens verward met een terugkeer van depressieve verschijnselen. Het afbouwen heb ik zelfstandig gedaan, maar ik zou een ieder wel aanraden om dit onder goede deskundige begeleiding te doen. Ik wist op dat moment helaas niet van het bestaan van dergelijke instanties.

Een stressvol lichaam verbruikt veel magnesium

Op dat moment wist ik er niets vanaf maar ik leerde door onderzoek dat het lichaam extra magnesium verbruikt bij stress. Achteraf gezien heb ik in mijn leven waarschijnlijk vaker last gehad van een tekort. Bij stress verbruikt het lichaam meer magnesium, bij een magnesiumtekort heb je meer last van de stress.

Tegenwoordig smeer ik mijn huid in met magnesiumolie. Volgens een arts, die zich specialiseerde in magnesium, schijnt het zelfs vele malen beter te worden opgenomen via de huid.

Het gaat nu weer goed met me!

Het gaat nu gelukkig weer goed met mij. Ik ben van al mijn psychomedicatie af. Dit is wel een grote tegenstelling met wat de deskundigen van de GGZ voorspelden. Zij zeiden dat ik alle medicatie veel te hard nodig had en dat ik absoluut niet zonder zou kunnen. Het was een groot geluk dat ik een ingeving kreeg dat ik magnesium nodig zou kunnen hebben. Ik word nu uitgenodigd om lezingen te geven, ik sta voor grote groepen en ik voel mij geweldig!

Mijn motto is: Luister goed naar wat jouw lichaam nodig heeft. Luister naar je eigen wijsheid want dit kan voor ieder anders zijn. Ik zeg niet dat iedereen zal opknappen van magnesium maar het heeft mij in ieder geval er bovenop geholpen.

(Nawoord Marjolein: meer over magnesium kan je lezen in dit artikel Magnesium; het meer-energie mineraal) 

Als je dit artikel waardevol vindt voor je gezondheid en vitaliteit help dan mee dit te verspreiden door het te delen met andere vrouwen. Dit kan door middel van de social media knoppen. Ik vind het ook altijd fijn als je een reactie achterlaat.