Baarmoederhalskanker; uitnodiging mijn eigen pad te volgen
Regelmatig ontvang ik inspirerende en bemoedigende verhalen van vrouwen die hebben ontdekt hoe ze met hun voeding het helend vermogen van hun lichaam kunnen activeren. Ze overwinnen vaak niet alleen hun ziekte maar hervinden ook hun levensvreugde.
Vandaag het verhaal van Lotte die als puber al worstelde met voeding totdat ze op zoek ging naar voeding voor haar ziel. Toen ze daarna kanker kreeg, werd de uitnodiging om mild te zijn voor zichzelf alleen maar sterker. Het is nu haar passie om haar kennis en ervaring rondom voeding te delen met anderen.
Baarmoederhalskanker; uitnodiging mijn eigen pad te volgen
Een fascinatie voor eten had ik als kind al, maar het keerde zich op een zeker moment tegen me. Toen het in mijn pubertijd niet zo goed met me ging ontwikkelde ik een eetstoornis. Wat begon als regelmatig snoepen resulteerde in mezelf dagenlang uithongeren en enorme eetbuien. Het ergste hieraan was de eenzaamheid die ik daarbij voelde. Het was in die tijd onmogelijk voor mij om er over te praten. Ik ontkende dat er iets met mij aan de hand was maar ik werd steeds magerder. Toen ik nog maar 47 kilo woog en bloed moest laten prikken omdat ik duizelingen had, bleek dat mijn kaliumgehalte zo laag was dat ik ieder moment een hartstilstand kon krijgen. Dat deed alle alarmbellen rinkelen bij mij.
Eindelijk. Ik nam contact op met een kliniek voor eetstoornissen, waar werd bevestigd dat ik een serieus probleem had.
Mild zijn voor mezelf bleek de belangrijkste boodschap
Ik heb daar opnieuw leren eten. Ik wist dat ik aan moest komen en heb daar ook hard aan gewerkt. Wel vond ik de onpersoonlijke, standaard manier van hulpverlening vreselijk. Als je aan een eetstoornis lijdt dan blijft het óf een aandachtspunt, of je krijgt een terugval, dat is de gevestigde gedachte. Ik moest zelf ontdekken dat juist het mild zijn voor mezelf, en het leren snappen waar het vandaan komt en dat los kunnen laten aan de basis stond van mijn genezing.
Op zoek naar voeding voor mijn ziel
Weer terug bij mezelf, zo voelde het letterlijk, ben ik langzaam aan mijn leven gaan opbouwen. Veel andere manieren van leren zaten daar bij. Yoga, meditatie, healing tao, emotioneel lichaamswerk en nog veel andere waren als voeding voor mijn ziel. Want voor mij werd duidelijk dat de voeding die ik tot me neem niet alleen zit in de letterlijke voeding maar ook in andere dingen. In alle andere dingen waar ik me mee omring. Je neemt het allemaal in je op. Je inrichting, je kleding, de mensen om je heen. Ga maar na hoe anders je je voelt na een middag uitwaaien op het strand of na een middag winkelen. Het kan allebei leuk zijn maar het heeft een totaal ander effect op je.
Ons avontuur in Australië
Ik ontmoette de liefde van mijn leven en we besloten samen naar Australië te emigreren. Ons doel was om zelfvoorzienend te leven. Al rondtrekkend vonden we een huis waar we twee jaar een eenvoudig leven leefden. Gas was er niet en we hakten hout om de kachel te stoken. We verbouwden perziken, passievrucht, peren en pruimen en we hadden een wijngaard en groentetuin. Mijn man had een baan en ik studeerde er biologisch- dynamische landbouw. Na de geboorte van onze eerste twee kinderen kreeg ik echter heimwee en we besloten terug te gaan. Maar evengoed was het een geweldige ervaring.
Baarmoederhalskanker; uitnodiging mijn eigen pad te volgen
Terug in Nederland en twee jaar na de geboorte van onze tweede zoon, kwam er een nieuwe tegenslag. Ik bleek baarmoederhalskanker te hebben. Aan het jaarlijkse uitstrijkje was echter niets te zien…. Met twee jonge kinderen was de schrik groot. Toch was ik vastbesloten dat ik dit op mijn eigen manier ging overwinnen. Het is een prachtige periode in mijn leven geworden ondanks alle onzekere en verdrietige momenten. Ik heb toen ervaren hoe het is om in het “nu” te leven en me niet zo druk te maken om dingen. Ik volgde mijn eigen weg.
Naast de ziekenhuisbezoeken en -opnames, heb ik verschillende alternatieve therapieën gedaan en gevolgd waaronder een dieet wat ik zelf had uitgedokterd. Op mijn vraag wat ik het beste kon eten antwoordde de specialist in het ziekenhuis: “Dat maakt niet zo veel uit, als het maar een beetje gezond is”. Verder raadde hij me aan het Voedingscentrum te raadplegen.
Het Voedingscentrum sprak mij niet aan omdat het voor mij duidelijk was dat het allesbehalve onpartijdige adviezen geeft. Ik heb boeken verslonden over voeding en diëten. Boeken over kanker en boeken over de oosterse visie op gezondheid. Ik heb mezelf toen op het Houtsmuller dieet gezet. ’s Ochtends muesli, ’s middags zuurdesembrood en ’s avond een maaltijd met vette vis of peulvruchten een graan en veel groenten. Om niet af te vallen at ik ’s avonds ook kwark rechtstreeks afkomstig van een biologisch dynamische boer.
Hoe kan je beter worden van ziekenhuis-eten?
Groot was mijn schrik toen ik zag wat mensen te eten krijgen in het ziekenhuis. Zo liefdeloos en ongezond! Kaas die lijkt op plastic; veel eten met suiker en vooral: het smaakte nergens naar. Ik heb hulptroepen ingeschakeld om mij eten te brengen waar ik wel blij van werd.
Ik weet, het is niet te bewijzen, maar tot op de dag van vandaag weet ik dat ik mede door mijn voeding weer gezond geworden ben.
Mijn reis ging verder
Na twee jaar kwam ik op een open dag van de Kraaybeekerhof Academie. Ik ben daar begonnen aan de opleiding tot natuurvoedingsdeskundige. Wat een feest van herkenning! Allemaal mensen die net zo geïnteresseerd waren in voeding als ik en allemaal net zo overtuigd van het feit dat voeding het verschil kan maken. Met heel veel plezier heb ik de opleiding afgerond, waarna ik mijn praktijk startte.
Steeds meer raakte ik thuis in voedingsland en kwam ik er vooral ook achter wat er wel en niet bij mij past. Wat voor de één fantastisch werkt (bijvoorbeeld sapvasten) is voor iemand met mijn ranke lichaam en ziektegeschiedenis minder geschikt. Ik had toch wel vaak last van buikpijn en enorme krampen, vooral ’s avonds. Soms zo erg dat ik niet wist hoe ik moest zitten of staan. En het werd niet duidelijk wat mij mankeerde
Voeding bleek een veelzijdig medicijn te zijn
Het leek me een goed idee om te reinigen, maar niet met sap alleen. Maar wat dan? De Chinese voedingsleer bood uitkomst. Reinigend en verwarmend eten; ik ging het proberen. Door mijn enthousiasme gingen mijn beste vriendinnen en hun mannen meedoen en ik maakte een drie-weeks programma voor ze. Met resultaten die fantastisch waren! Zo was er een vriend die kon stoppen met zijn astmamedicatie; raakte een vriendin haar eeuwige obstipatie kwijt en weer een ander kon de pijnmedicatie die ze slikte tegen gewrichtspijn stoppen. Zelfs ik was verbaasd hierover! En mijn eigen buikpijn is inmiddels zo goed als weg. Soms steekt het ineens weer de kop op maar dan weet ik dat het komt door iets wat ik gegeten of gedaan heb (stress) en dan is het zo weer weg. Terwijl het vroeger iedere dag raak was.
De gedachten in je hoofd zijn net ook voeding
En nu, weer een paar jaar verder, raak ik meer en meer overtuigd van het gegeven dat ook onze gedachten bijdragen aan gezondheid. Gedachten en overtuigingen kunnen voeding of vergif zijn voor je geest. Voeding geeft verbinding en plezier, maar in de eerste plaats wil ik in verbinding met mezelf zijn en mezelf datgene geven waar ik en mijn lijf blij van worden.
Ik, de eeuwige perfectionist, ben steeds meer in de ontspanning aan het komen. Mild zijn voor mezelf is niet gemakkelijk. Écht van mezelf en van mijn lichaam houden gaat steeds iets beter. Het maakt dat ik keuzes kan maken van binnenuit. En omdat ik voel dat ik zélf iets wil, van binnen naar buiten, maakt het dat iets geen volhouden wordt. Het is compleet voor mijzelf zorgen in voor- en tegenspoed. Mijn lichaam is oneindig wijs. Maar ik moet er wel mee in verbinding zijn en haar vragen wat ze nodig heeft en dat aan haar geven.
Zo langzaam aan raken steeds meer vrouwen bekend met oude gebruiken van het vrouwelijke. Vrouwen doen dingen anders dan mannen. Niet beter of slechter maar anders. Wij hebben ons als vrouwen zo lang staande moeten houden en ons aangepast aan de mannelijke manier van werken en omgaan met dingen. Het is tijd. Tijd om terug te gaan naar onze natuur. En te luisteren naar ons lichaam.
Lotte van Kessel
Als je dit artikel waardevol vindt voor je gezondheid en vitaliteit help dan mee dit te verspreiden door het te delen met andere vrouwen. Dit kan door middel van de social media knoppen. Ik vind het ook altijd fijn als je een reactie achterlaat.