MS: hoe voeding mijn medicijn werd

Deze week een indrukwekkende gastblog plús filmpje van een geweldig vrouw die 7 jaar geleden de uitslag MS kreeg te horen. Multiple Sclerose; een degeneratieve ziekte. Er was niets aan te doen zei haar arts. Maar ze luisterde niet naar hem en nam de verantwoordelijkheid in eigen hand. Ze besloot ook niet mee te doen aan de willekeur van het gebruik van medicijnen en bleef goed luisteren naar haar lichaam. Ontmoet Marjan en hoor hoe het nu met haar gaat.

MS: hoe voeding mijn medicijn werd

Mijn naam is Marjan van Eeden- de Vries en ik ben geboren in 1966 te Dokkum. Tijdens mijn jeugd groeide ik op in Friesland. Ik volgde de opleiding tot verpleegkundige en werkte zowel in een ziekenhuis en als verpleegkundige in de wijk.

Om los te komen van Friesland verhuisde ik op mijn 23ste naar Zwitserland. Ook daar vond ik gelukkig een baan binnen de gezondheidszorg. Na met veel plezier in de stad Wil gewerkt te hebben, vestigde ik me na tweeëneenhalf jaar weer in Nederland. Maar deze keer in het westen van het land.

Ik hield me netjes aan de ‘Schijf van vijf’, met een duidelijke neiging voor zoet. Veel zoet. Mijn vrije tijd besteedde ik aan bergwandelen en later aan fietsen en fietsvakanties. Kamperen in de vrije natuur heeft mijn passie.

Van incontinentieklachten tot MS

Rond mijn 40ste openbaren zich incontinentieklachten, die ik afdoe als inherent aan vrouw 40+ zijn. Wanneer ik echter ook de controle verlies over mijn ontlasting raadpleeg ik mijn huisarts. Die onderzoekt me. Maar er wordt niets gevonden en ik word doorverwezen naar de uroloog. Een inwendig onderzoek (cystoscopie) levert hier ook niets op.

Een doorverwijzing naar de neuroloog volgt. Na het eerste lichamelijke onderzoek begin ik te vrezen voor Multiple Sclerose (MS), want naast de incontinentieproblemen heb ik ook tintelingen in beide onderbenen. De neuroloog laat een tweetal MRI’s doen, waaruit blijkt dat mijn ruggenmerg schoon is maar mijn hersenen witte vlekjes vertonen. De uitslag van een daaropvolgende lumbaalpunctie wordt bekend. Het lijkt MS te zijn.

O, wat haat ik de twee initialen: MS

De schok is groot. MS associeer ik met enorme degeneratie. Achteruitgang op velerlei gebied. Ik had zelf zoveel patiënten tijdens mijn werk meegemaakt. En dan nu, ikzelf MS? De neuroloog wijst me op het feit dat niet alle patiënten met de wijkverpleging van doen hebben. Degenen die ik heb verpleegd als wijkverpleegkundige waren dan al ernstig ziek. Er zijn meer MS-patiënten waar het niet zo slecht mee gaat.

Diezelfde dag van de uitslag word ik in het ziekenhuis opgenomen voor een kuur Prednison, 3×1000 mg. De kuur doet echter niets. De diagnose is nu definitief: PPMS: Primair Progressieve Chronische MS.  Er is geen enkele medicatie tegen. Ik sta met lege handen en ga naar huis.

Eerst de kop heel diep in het zand

Mijn leven pak ik als vanouds op, en ik doe alsof er niets aan de hand is. Want dan heb ik immers de diagnose ook niet. Negen maanden houd ik mezelf voor de gek. Dan kan ik er niet meer om heen. Ik ben ziek! Lopen gaat steeds moeizamer. Zelfs naar de supermarkt om de hoek pak ik nu de fiets. Want fietsen is een relatief onbelaste beweging. Ondanks zware pijnstillers wordt het werken als verpleegkundige op de afdeling een ondoenlijke opgave.

Na een reïntegratietraject en in samenspraak met het UWV kan ik uiteindelijk nog, zittend, als planner aan het werk. Maar ik berust er niet in. Want lijdzaam toezien hoe ik achteruitga wil ik niet. Op zoek naar alternatieven en mogelijkheden google ik me suf. Daarbij stuit ik op Terry Wahls, een MS-patiënte die notabene passief in een rolstoel heeft gezeten en nu weer kan fietsen! En raad eens… door middel van haar voeding!

Vervolgens andere voeding op mijn bord

Beetje bij beetje begin ik mijn voeding naar ‘mijn inspirerende voorbeeld Terry’ aan te passen. Van meergranenbrood naar speltbrood. Van twee stuks fruit naar vier à vijf stuks fruit. En groene poeders, als chlorella en spirulina worden in huis gehaald. Met de geweldige support van mijn man stappen we geheel over op biologisch. Groenten, vlees en vis komen voortaan niet meer uit de supermarkt. Alleen voor kattengrit en toiletpapier bezoeken we het grootwinkelbedrijf. Veel verbetering constateer ik nog niet, maar het is heerlijk om meer en meer de regie over te nemen. Ik krijg de smaak te pakken!

Russisch roulette met mijn gezondheid!

Tussendoor ga ik nog naar een andere neuroloog. Tot mijn grote verbazing kondigt ze aan met remmers te willen starten… nog voordat ze vraagt hoe het met me gaat. ‘Remmers helpen toch niet bij PPMS?’, vraag ik. Inmiddels stel ik al mijn vertrouwen in mijn voeding. Ik kom erachter dat wélke medicatie bij PPMS wordt voorgeschreven, volledig afhangt van wáar de neuroloog is opgeleid. In het AMC gebruiken ze liever geen remmers, in het VU weer wel. Voor mij voelt dit als Russisch roulette. Waar ik voor bedank. Mijn vertrouwen in de gevestigde gezondsheidszorg is ernstig geschonden. En passant laat ik mijn vitamine D prikken. 43 nmol /L is volgens de neuroloog prima, ofschoon de minimale ondergrens toch echt 75 nmol /L moet zijn. Dit verschil van inzicht is de druppel voor mij om mijn heil elders te zoeken.

Het vertrouwen in mijn lichaam wordt hersteld

Ik blijf mezelf goed informeren op internet. Daarnaast is er zoveel dat me aanspreekt. Smoothies, raw-food, het verhaal van Weston Price, superfoods. Zonder sapcentrifuge en een blender is mijn keuken niet meer volledig.

Om structuur aan te brengen en te kijken of ik op de goede weg zit bezoek ik een orthomoleculair arts. Naast supplementen richt zij zich ook vooral op voeding en acupunctuur. Mijn bezoeken aan haar zijn zeer waardevol geweest. Ze geven me vertrouwen in mijn lichaam en met dat vertrouwen ga ik langzaam en gestaag vooruit, de toekomst tegemoet.

Voeding werd mijn medicijn

Mijn voeding blijf ik steeds weer aanpassen tot de ideale modus. Speltbrood is vervangen door eigengebakken boekweitbrood. Ik gebruik zoveel mogelijk de groenten van het seizoen en vers van de (zorg)boerderij, vier kilometer van ons huis. Sinds kort hebben we ook onze eigen volkstuin. We reduceren vlees tot tweemaal per week. Bij voorkeur ‘grass fed meat’. Vlees van koeien die gras hebben gegeten dus. Echter altijd van de biologische slager. En zelf bak ik gluten- en suikervrije koek en gebak.

Een cursus mediteren helpt me om stresssituaties beter het hoofd te kunnen bieden, waarbij beoefening van yoga sinds een jaar een effectieve bijdrage is. Tot medio 2012 gebruikte ik pijnstillers en medicijnen voor mijn blaas maar sinds medio 2012 gebruik ik niks meer. De dagelijks supplementen als D3, Magnesium, Selenium, Zink, Chlorella, Spirulina, Macapoeder zijn ervoor in de plaats gekomen.

Weer full-time aan het werk als verpleegkundige!

Voeding is mijn medicijn geworden. Waardoor ik zelfs vanaf maart 2012 weer full-time als verpleegkundige aan het werk ben! 24 uur zittend op een vaste werkplek, plus tien uur per week lopend.

Het voelt als een overwinning op een strijd die ik zelf ben aangegaan. Ik ben zo blij en enorm dankbaar voor alle informatie op internet, het delen van heerlijke recepten, belangrijke gezondheidsinformatie en zoveel meer. Petje af voor hen die zoveel tijd besteden aan blogs en fora waar ik een zeer dankbare gebruiker van ben.

Als je dit artikel waardevol vindt voor je gezondheid en vitaliteit help dan mee dit te verspreiden door het te delen met andere vrouwen. Dit kan door middel van de social media knoppen. Ik vind het ook altijd fijn als je een reactie achterlaat