Obesitas en het gevecht om onze beperkte maaginhoud (2)

Vorige week, in deel een van deze blog, schreef ik over de verslavende werking van supermarktvoedsel vanwege de grote hoeveelheden suikers, vetten, zouten en verslavende toevoegingen die daarin zitten. De voedingsindustrie vecht om een zo groot mogelijk aandeel te mogen leveren aan het vullen van onze maag (geen grapje, ze praten over “increasing stomach share” ten opzichte van hun concurrenten). Kan het ze dan echt geen bal schelen dat zoveel mensen, ook kinderen, met overgewicht kampen? 

Maagaandeel is marktaandeel

Onderzoeksjournalist Michael Moss, schrijver van het boek Zout, Suiker, Vet sprak met veel topmensen uit de voedingsindustrie. Hij kreeg daarbij niet de indruk dat de voedingsindustrie grote stappen zal gaan maken om overgewicht tegen te gaan. De strijd met de concurrentie en de vrees om verlies van maagaandeel is te groot. Michelle Obama vroeg in 2010 om de hulp van de voedingsindustrie in de strijd tegen obesitas en verklaarde trots in een persconferentie dat de voedingsindustrie in Amerika had toegezegd om in 2012 1 biljoen calorieën minder in hun voedingsproducten te stoppen en in 2015 maar liefst 1,5 biljoen. Een sommetje van Michael Moss leert ons dat zelfs 1,5 biljoen minder calorieën in Amerika, minder is dan 1% op het totaal. Dat weegt erg weinig op een weegschaal.

De enige manier om obesitas en overgewicht tegen te gaan is om ons goed te realiseren dat veel voeding uit de supermarkt verslavend voor ons is. Het zoveel mogelijk vermijden van deze verslavende producten is de enige weg naar gezondheid en een gezond gewicht.

Iemand die verslaafd is, is ziek

We weten allemaal dat drugs, sigaretten en alcohol verslavende middelen zijn. Onze hele samenleving weet dit. Toch kiezen sommigen er bewust voor om (al dan niet in beperkte mate) deze te gebruiken. Wetende dat dit niet goed voor je is, kiest zo iemand daar op zo’n moment bewust voor.  Op het moment dat roken of drinken wél een probleem is geworden en niet meer in de hand is te houden, dan noemen we zo iemand verslaafd en hebben we als samenleving instanties waar zo’n persoon naartoe kan om af te kicken. Dat betekent vaak 0% alcohol of roken in de toekomst. Ik kan me er wel in vinden om een verslaafd persoon ziek te noemen. Vaak liggen hier diepere problemen aan ten grondslag die iemand tot dit punt hebben gebracht, want niemand kiest er bewust voor om verslaafd te worden.

Een kikker laat zichzelf dood koken

Als obesitas een ziekte is, dan is het naar mijn mening een verslavingsziekte zoals alcoholisme en roken. Het probleem is echter dat onze samenleving ons té zoete, té zoute en té vette supermarktvoedsel niet ziet als verslavend. Het overgrote deel van de bevolking ziet het dus óók niet. We zien de gevaren niet, ook al worden we steeds dikker en ongezonder. Het lijkt een beetje op het verhaal van de kikker. Als je een kikker in een pan heet water gooit, dan zal hij er gelijk uitspringen! Hij voelt dat het te heet voor hem is. Als je de kikker echter in een pan koud water stopt en die pan langzaam opstookt dan zal de kikker erin blijven zitten tot hij gekookt is. Hij heeft niet in de gaten dat hij in een ongezonde situatie verkeert.

Het heeft lang geduurd voordat officieel gezegd werd dat roken verslavend is én slecht voor de gezondheid. Naar mijn mening moet dit ook gaan gebeuren voor het overgrote deel van de voeding uit de supermarkt. Net als alcohol: prima voor een keertje maar pas op dat je er niet verslaafd aan raakt!

Bij een ziekte komt het medische circuit op gang

Ik las dat in Nederland obesitas sinds 1998 officieel geregistreerd staat als ziekte. Het medische circuit komt dus op stoom.  Op de site van de Nederlandse Obesitas Kliniek las ik: “De overmatige vetstapeling wordt veroorzaakt door een verstoring in de energiebalans, de hoeveelheid voedsel die wordt geconsumeerd overstijgt de hoeveelheid die nodig is voor de lichamelijke activiteit.” Nergens lees ik dat het om een verslaving gaat aan bepaalde voedingsproducten. Het gaat simpelweg om te veel eten zeggen ze. Behandeling van obesitas kan zonder of mét operaties maar in Arnhem ligt het ziekenhuis voor de operatie tegenover de obesitas kliniek. Voor het gemak.

Ik vrees dat maagbanden, liposucties en maagverkleiningen de behandelingen gaan worden tegen de ziekte obesitas. Ik ben bang dat er een stroom van medicijnen op ons af gaat komen die deze “ziekte” zullen gaan behandelen. Ik ben bang dat er artsen zijn die gaan zeggen: “Je kunt er niets aan doen, neem deze medicijnen maar”. Dit gebeurt nu met diabetes 2 patienten. Zij krijgen te horen dat ze álles mogen eten als ze maar genoeg insuline spuiten. Het inzetten van medicijnen gebeurt niet met mensen die verslaafd zijn. Hooguit tijdelijk als hulpmiddel bij het afkicken. Nooit voor de rest van hun leven. Afkicken is de enige duurzame oplossing.

“Ik ben ziek”  dus de oplossing moet van buiten mijzelf komen

Ik ben ook bang dat veel mensen met de diagnose “je bent ziek” in plaats van “je bent verslaafd” niet meer naar hun eigen verantwoordelijkheid en invloedssfeer kijken en de oplossingen buiten zichzelf gaan zoeken. “Ik ben ziek dus ik ben niet meer verantwoordelijk, mijn huisarts en de medische wereld zijn nu aan zet.” Ik ben bang dat deze mensen zich niet realiseren dat ze zelf heel veel kunnen doen om beter te worden. Dat in feite hun gezondheid altijd in handen van henzelf ligt. Het is heel makkelijk om het bij een ander neer te leggen en niet meer naar jezelf te kijken. Het is ook veel makkelijker om pillen te slikken dan je leefstijl te veranderen.

Ik ben ook bang dat er niemand van werkelijke invloed uit de medische wereld zal afstappen op onze voedingsindustrie en zal zeggen: “En nou ophouden met al die suikers, vetten en zouten. Lever jullie bijdrage aan een betere wereld en lever gezonde voeding voor gezonde mensen. Dat is waartoe jullie bedrijf op aarde is!”

Laten we obesitas bestrijden in de keuken

De Dalai Lama heeft ooit gezegd dat de veranderingen in de wereld zullen moeten komen van de vrouwen in het westen. Nou dames, daar kunnen we het mee doen. Zullen we de handschoen oppakken?

We kunnen stemmen met mes en vork. Het gezag over wat we eten in onze cultuur is ons afgepakt door de voedingsmiddelenindustrie. Het lijkt mij de hoogste tijd om dit weer terug te pakken. Laten we méér en méér verse producten kopen en hier weer zelf onze maaltijden mee (laten) maken. Ja, dat kost misschien wat meer tijd en energie. Maar ziek zijn kost nog veel méér tijd en energie! Laten we zorgen voor producten op tafel die geen overvloed aan suikers, vetten, zout en additieven nodig hebben om te verbloemen dat ze lang geleden in een land ver van ons vandaan zijn samengesteld in een fabriek. Producten die zonder toevoegingen naar karton smaken. Laten we onszelf en onze dierbaren weer voeden met (h)eerlijk voedsel, dat ons lichaam ook herkent als voedsel. Waarbij het duidelijk op tijd aangeeft wanneer het genoeg heeft gehad. Laten we obesitas bestrijden in de keuken met natuurlijke producten, niet in klinieken met operaties. 

Wil je weten wat je in de supermarkt met een gerust hart in je boodschappenkarretje kunt laden? Neem dan De Boodschappencoach van Ralph Moorman mee. Al je vragen worden beantwoord in deze unieke supermarktgids. Een echte aanrader!

Als je dit artikel waardevol vindt, help dan mee dit te verspreiden door het te delen met andere vrouwen. Dit kan door middel van de social media knoppen. Ik vind het ook altijd fijn als je een reactie achterlaat.